آرام ولی مصمم

دو قطره مایع وقتی کنارهم قرار بگیرند چه می‌کنند!؟ پاسخ بسیار ساده است. وقتی به هم نزدیک می‌شوند انعکاس تصویر خود را در سطح دیگری می‌بینند و نزدیک‌تر که می‌شوند یکی می‌شوند و به یک قطره واحد اما بزرگ‌تر تبدیل می‌شوند. ولی دو سنگ چطور؟

جواب این را هم همه می‌دانیم! دو تکه سنگ هر چه قدر به هم نزدیک شوند باز هم یکی نمی‌شوند و به زحمت تصویر دیگری را در سطح خود منعکس می‌کنند و این قاعده کلی طبیعت است.

هر چه دو موجود سخت‌تر و قالبی‌تر باشند و به کلیشه‌ها و قالب‌های خود بیشتر چسبیده باشند، ضمن این‌که امکان انعکاس تصویر موجودات اطراف در درونشان مشکل‌تر می‌شود، امکان و احتمال یکی شدن و بزرگ‌تر شدنشان هم کمتر می‌شود. نرمی و انعطاف‌پذیری، مدارا و اغماض، چشم پوشی و نادیده گرفتن و بخشش، همه و همه مهارت‌هایی هستند که هر چه بیشتر به آن‌ها مسلط باشیم، آمادگی و استعداد ما برای بزرگ‌تر شدن و آرامش و قرار گرفتن و جذب شدن در اجتماعی که هستیم بیشتر می‌شود.

اما از سوی دیگر آیا سرسخت‌تر ازآب چیزی سراغ دارید!؟ سنگ عظیمی که از کوه سرازیر می‌شود، اگر در مسیر خود با مانع و سنگی استوار مواجه شود، پشت آن متوقف می‌شود و آن‌قدر آن‌جا می‌ماند که مانع خودش از سر راهش کنار برود. اما آب برعکس به محض این‌که به مانعی استوار بر می‌خورد، ابتدا سعی می‌کند مانع را با جریان طبیعی با خود همراه کند و اگر نتواند سعی می‌کند آن را جا بگذارد و از آن عبور کند و از ریزترین شکاف‌های آن فرار کند و اگر نتواند سعی می‌کند آن را دور بزند و باز هم اگر نتواند آن‌قدر پشت سنگ می‌ایستد و با آب‌های پشت سرش یکی می‌شود تا به اندازه کافی نیرو جمع کند تا یا سنگ را به جلو هل دهد و یا از روی آن عبور کند. یعنی آب با وجودی که مثل سنگ قالبی و کلیشه‌ای نیست و دایم به یک شکل خاص نچسبیده، اما در عین نرمی و انعطاف‌پذیری در قیاس با سنگ به مراتب سرسخت‌تر ودر رسیدن به مقصود خود لجوج‌تر و مصمم‌تر است. سنگ با تمام آن همه ادعای ظاهری سختی و استحکام سال‌ها در یک جا پشت سر اولین مانع جدی می‌ایستد و آب همچنان به راه خود به سوی دریا ادامه می‌دهد.

در زندگی نیز باید چنین بود. باید معنای واقعی سرسختی و استواری و مصمم بودن را در دل نرمی و انعطاف‌پذیری و اغماض جست‌وجو کنیم. مهم این نیست که چند صد سال موفق شده‌ای شکل و قالب خود را همچنان که بوده حفظ کنی! بلکه مهم این است که در طول این سال‌ها چقدر خودت را با شرایط واقعی زمان خود وفق داده‌ای و چقدر توانسته‌ای سهم خود را از جاده‌های سر راه خود بگیری!

بعضی مواقع اگر لازم آمد باید کوتاه بیایی! بعضی مواقع باید نگاهت را به سمتی دیگر بدوزی و خودت را به ندیدن بزنی! بعضی مواقع باید از بعضی چیزها بگذری و البته بسیاری مواقع باید صبر کنی تا ارتفاع و نیروی لازم برای قد کشیدن و سر ریزشدن را پیدا کنی. اما هرگز نباید به خودت بگویی که این کوتاه آمدن‌ها و این سربه زیر بودن‌ها و این منتظر ماندن‌ها به معنای ضعیف بودن و شکست خوردن و پیروز نشدن است. مهم این است که همچنان در ذات خود مصمم به جاری شدن باشی و حتی یک لحظه رویای جریان یافتن به سوی دریا را از ضمیر خود پاک نکنی.

اگر استوارانه آب بمانی وفریب شکل قالبی و ثابت سنگ‌ها را نخوری و یخ نزنی، همیشه فرصت داری تا جاری شوی و با دریا ملاقات کنی. این تعبیر جادویی یعنی جست‌وجوی سرسختی و استواری در دل نرمی و انعطاف‌پذیری، درسی است عملی که همه ما در طول زندگی آن را در عمل آموخته‌ایم و وظیفه داریم آن را همچنان‌که دریافته‌ایم به نسل بعد از خود منتقل کنیم. در سال جدید چه بسا بارها لازم شود که انعطاف به خرج دهیم. در این مواقع  با رجعت به ذات سیال و پرتلاطم و جاری خود بدون از دست دادن هویت خویش از موانع عبور کنیم و مسیر خود را به سوی دریا ادامه دهیم. از همه مهم‌تر به جوانان و کودکان و نسل بعد هم با عمل خود که سرسختی فقط در داشتن قالب سخت نیست. بلکه سرسخت و مصمم واقعی کسی است که در هر شکل و شمایلی که مسیر برایش تعیین کند، راهش را ادامه می‌دهد و می‌رود.